Νίκος Χριστοδουλάκης: Απαιτείται σύγκλιση για την άρση των ανισοτήτων – Να δώσουμε έμφαση στη βιομηχανία και τις υποδομές
Νίκος Χριστοδουλάκης: Απαιτείται σύγκλιση για την άρση των ανισοτήτων – Να δώσουμε έμφαση στη βιομηχανία και τις υποδομές

«Όσο πιο συμπεριληπτική είναι μία κοινωνία, δηλαδή, όσο λιγότερες εσωτερικές ανισότητες έχει, τόσο ευκολότερο είναι να ανατάξει και το παραγωγικό της μοντέλο, να δημιουργήσει πιο ανταγωνιστική οικονομία», επεσήμανε κατά την παρέμβασή του ο Νίκος Χριστοδουλάκης, υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών 2001-2004, στην εκδήλωση του Ινστιτούτου Αλέξη Τσίπρα με θέμα «Προκλήσεις και προοπτικές της ελληνικής οικονομίας».

Ο Νίκος Χριστοδουλάκης σημείωσε ότι εκτός του κεντρικού στόχου που πρέπει να έχει χώρα, αυτού της σύγκλισης με άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα πρέπει να δοθεί δέουσα σημασία και στην σύγκλιση εσωτερικού, με στόχο να περιοριστούν οι ανισότητες στην ελληνική κοινωνία και έτσι να υπάρξει η δυνατότητα σε «όλο και περισσότερα τμήματα του πληθυσμού να συμπεριλαμβάνονται στις προοπτικές και τα πλεονεκτήματα της ανάπτυξης».Ο πρώην υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών, ανέφερε ότι τα τελευταία χρόνια 20 δισεκατομμύρια ευρώ έχουνε φύγει από τα νοικοκυριά με διάφορους τρόπους, είτε μέσω της ακρίβειας, είτε μέσω της έλλειψης στέγης, είτε μέσω της επιβάρυνσης σε ιδιάζουσες αγορές όπως είναι η ηλεκτρική ενέργεια ή οι τηλεπικοινωνίες, είτε μέσω αλλαγής των εργασιακών συνθηκών.

Όπως επεσήμανε, αυτή η ανισότητα στο εσωτερικό δημιουργεί πολύ μεγάλους κινδύνους για το μέλλον «διότι είναι πολύ πιο εύκολο να γλιστρήσει η κοινωνία και να πάει σε μονοπάτια τα οποία είναι καταστροφικά, πράγμα το οποίο θα ακυρώσει αυτόματα και την σύγκλιση εξωτερικού».

Ο Νίκος Χριστοδουλάκης σημείωσε ότι όσο πιο συμπεριληπτική είναι μία κοινωνία, όσο λιγότερες εσωτερικές ανισότητες έχει, τόσο ευκολότερο είναι να ανατάξει και το παραγωγικό της μοντέλο, να δημιουργήσει πιο ανταγωνιστική οικονομία, με περισσότερες εξαγωγές και κατά συνέπεια να κατακτήσει και τη σύγκλιση, προς άλλες χώρες πιο ανεπτυγμένες, του εξωτερικού.

Όσον αφορά στην αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου, ο πρώην υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών πρότεινε να γίνει μια ξεκάθαρη επιλογή τομέων και συγκεκριμένα να δοθεί έμφαση στις υποδομές και τη βιομηχανία.

Όπως ανέλυσε, η μεν βιομηχανία είναι ο κρίσιμος κλάδος που επιφυλάσσει και καλή πορεία για τις εξαγωγές ενώ η ανάπτυξη των υποδομών, όπως του σιδηροδρόμου, μειώνουν το κόστος των μεταφορών και βοηθούν τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις να μπουν στην παραγωγική διαδικασία.

Αναλυτικά η παρέμβαση του Ν. Χριστοδουλάκη

Κα ΤΣΑΜΟΥΡΗ:

Θα το έχουμε,  δεν ξέρω αν θα απαντηθεί.  Κύριε Χριστοδουλάκη ερχόμαστε σε εσάς, θέλουμε αφενός να ξεκινήσετε με την τοποθέτησή σας που είχατε την καλοσύνη να διακόψετε για να πάρει το λόγο η κυρία της παρέας και συμπληρωματικά μία ερώτηση γιατί θα έχουμε περίπου δέκα λεπτά στη διάθεσή μας για να συνδεθούμε και με την κυρία Castets από τη Γαλλία και θα συνεχίσουμε μετά.

Σύμφωνα με τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας ακόμα και με τους σημερινούς ρυθμούς ανάπτυξης, που είναι υψηλότεροι από τον μέσο ευρωπαϊκό όρο, θα χρειαστούμε, το έχω σημειώσει εδώ, τουλάχιστον 20 χρόνια για να φτάσει το κατά κεφαλήν ΑΕΠ στον μέσο όρο της Ευρώπης.

Προφανώς δεν ακολουθούμε σωστή συνταγή γιατί δεν πάμε γρήγορα. Υπάρχει σωστή συνταγή για να τρέξουμε;

Κος ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΑΚΗΣ:

Σας ευχαριστώ. Κύριε Πρόεδρε, κύριε δήμαρχε, κύριοι βουλευτές, κυρίες και κύριοι, ευχαριστώ κατ’ αρχήν για την πρόκληση την οποία μου απευθύνατε, και μου δίνετε την ευκαιρία να εκθέσω μερικές απόψεις γύρω από την οικονομία και την ανάπτυξη της χώρας.

Σπεύδω αμέσως να απαντήσω στο ερώτημά σας, χρησιμοποιώντας προτρέχοντας κάπως και την κεντρική ιδέα που έμαθα ότι θα έχει η επόμενη ομιλία του κ. Τσίπρα που θα είναι η μεγάλη απόκλιση που έχει σημειώσει η ελληνική οικονομία τα τελευταία χρόνια από τις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και είναι τόσο μεγάλη, που είναι ουσιαστικά 2η από το τέλος πλέον, και για αυτό θα χρειαστεί ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα αλλά και αυτό είναι αμφίβολο αν θα πετύχει να επανέλθει στα υψηλότερα επίπεδα τα οποία είχε παλιότερα.

Πρέπει να σας πω ότι από άποψη επιλογής αυτού του κεντρικού στόχου της σύγκλισης με άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θεωρώ ότι η επιλογή είναι σωστή, την είχαμε και εμείς έτσι χρησιμοποιήσει για πολλά χρόνια στη διάρκεια σύγκλισης προς την ΟΝΕ και μετά, πήγαινε θετικά μέχρι τα μέσα της 10ετίας του 2000, έκτοτε όμως άρχισε μία σοβαρή απόκλιση η οποία φυσικά οξύνθηκε και κορυφώθηκε μετά την κρίση και τα μνημόνια του 2010.

Επιτρέψτε μου όμως να κάνω μία παρέμβαση. Ότι η ερώτησή σας ενδεχομένως δεν θα είχε καμία σημασία αν εκτός από το στόχο αυτής της σύγκλισης την οποία θα αποκαλέσω σύγκλιση εξωτερικού, διότι αφορά τις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν δώσουμε τη δέουσα σημασία σε έναν άλλο στόχο που είναι η σύγκλιση εσωτερικού. Δηλαδή κατά πόσο η ελληνική κοινωνία περιορίζει τις ανισότητες και επιτρέπει σε όλο και περισσότερα τμήματα του πληθυσμού να συμπεριλαμβάνονται στις προοπτικές και τα πλεονεκτήματα της ανάπτυξης.

Θα ξεκινήσω λοιπόν από αυτό το ζήτημα. Συμπεριλαμβάνονται όλο και περισσότερα στρώματα στην πορεία ανάπτυξης και στις νέες ευκαιρίες οι οποίες κατά τους ισχυρισμούς της κυβέρνησης δημιουργούνται; Καθόλου.  Γίνεται ακριβώς το αντίθετο. Όπως ανέφερε και ο κος Δραγασάκης πριν, ένας πολύ εύκολος τρόπος να απαντά κανείς σε αυτό το ερώτημα είναι να ρωτά, πού πάνε τα λεφτά.

Και να χωρίζει 2 κατηγορίες. Η μία κατηγορία είναι των εργαζομένων, των μισθωτών εργαζομένων και η άλλη κατηγορία είναι των πάσης φύσεως επιχειρήσεων.  Και θα δει ότι το 2019 για παράδειγμα προ 5 ετών, το 65% και πιο λίγο ίσως αλλά εν πάση περιπτώσει πάνω από 60% πήγαινε σε μισθούς εργαζομένων, ενώ τώρα το ποσοστό αυτό έχει μειωθεί κατά πέντε μονάδες του ΑΕΠ.

Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Σημαίνει ότι 9 δις περίπου έχουνε φύγει από τις αμοιβές των εργαζομένων και έχουνε πάει σε κέρδη επιχειρήσεων και αν κάνει κανείς τους υπολογισμούς, θα βρει ότι στη διάρκεια αυτής της πενταετίας, το συνολικό ποσό το οποίος μετατέθηκε από αμοιβές εργαζομένων εάν συνέχιζε να είναι στην ίδια λογική που ήτανε προ 5ετίας, είναι περίπου 20 δις.

20 δις έχουνε φύγει από τα νοικοκυριά με διάφορους τρόπους, είτε μέσω της ακρίβειας, είτε μέσω της έλλειψης στέγης, είτε μέσω της επιβάρυνσης σε ιδιάζουσες αγορές όπως είναι η ηλεκτρική ενέργεια ή οι τηλεπικοινωνίες και τα λοιπά και τα λοιπά, είτε μέσω αλλαγής των εργασιακών συνθηκών.

Οπότε αυτή είναι η ανισότητα εσωτερικού η οποία δημιουργεί πολύ μεγάλους κινδύνους για το μέλλον διότι είναι πολύ πιο εύκολο να γλιστρήσει η κοινωνία και να πάει σε μονοπάτια τα οποία είναι καταστροφικά, πράγμα το οποίο θα ακυρώσει αυτόματα και την σύγκλιση εξωτερικού.

Έτσι λοιπόν πιστεύω ότι αυτό είναι το μείζον πρόβλημα το οποίο έχουμε. Εν τω μεταξύ, σύμφωνα με όλες τις κυκλοφορούσες θεωρίες, όπως για παράδειγμα η θεωρία των θεσμών, είναι ότι όσο πιο συμπεριληπτική είναι μία κοινωνία, δηλαδή όσο λιγότερες εσωτερικές ανισότητες έχει, τόσο ευκολότερο είναι να ανατάξει και το παραγωγικό της μοντέλο, να δημιουργήσει πιο ανταγωνιστική οικονομία, με περισσότερες εξαγωγές και κατά συνέπεια να κατακτήσει και τη σύγκλιση προς άλλες χώρες πιο ανεπτυγμένες του εξωτερικού.

Εν τω μεταξύ δεν είναι βέβαια μόνο αυτό το πρόβλημα, αλλά συντρέχουν στην Ελλάδα και μία σειρά από παράγοντες οι οποίοι δυστυχώς επιτείνουν αυτό το ζήτημα. Για παράδειγμα, ένα μεγάλο θέμα είναι η δημογραφική συρρίκνωση.

Η δημογραφική συρρίκνωση δημιουργεί ολοένα και περισσότερα στρώματα γερασμένου πληθυσμού, αυτό βέβαια από μια μεριά είναι περηφάνεια μας διότι ζούμε περισσότερο και οι συνθήκες είναι καλύτερες, από την άλλη όμως αποτελεί και μία επιβάρυνση στη νεότερη γενιά, δημιουργώντας διαγενεολογικές ανισότητες, εκεί που δεν υπήρχαν σε τέτοιο βαθμό πριν.

Επίσης, το χρέος το οποίο ανέφερε ως μελλοντική απειλή η Λούκα προηγουμένως, αυξάνεται πολύ περισσότερο διότι θα πρέπει να υπολογίσει κανείς την χρεωστική επιβάρυνση, ανά ενεργό μέρος της κοινωνίας και επειδή ο ενεργός πληθυσμός συρρικνώνεται, οι μελλοντικοί ενεργοί πολίτες της χώρας και οι εργαζόμενοι, θα υποστούν πολύ μεγαλύτερη δημοσιονομική αφαίμαξη για να το ξεπληρώσουν.

Άρα και αυτοί θα κοιτάξουν ή να φύγουν ή να κάνουν κάτι άλλο, πράγμα το οποίο επίσης θα διευρύνει τις ανισότητες. Και υπάρχουν και μία σειρά από άλλους παράγοντες οι οποίοι εμποδίζουν ουσιαστικά την μετεξέλιξη της ελληνικής οικονομίας σε μία πιο παραγωγική και ισότιμη δραστηριότητα.

Τι μπορεί να κάνει κανείς πάνω σ’αυτό; Ακούμε τώρα διάφορες θεωρίες. Η πιο κλασική επωδός είναι οι μεταρρυθμίσεις. Όλοι λένε μεταρρυθμίσεις. Γιατί δεν κάνουμε μεταρρυθμίσεις, γιατί εδώ δεν γίνονται μεταρρυθμίσεις και ούτω καθ’ εξής, φάγαμε μία 10ετία διαπρύσιων κηρυγμάτων υπέρ των μεταρρυθμίσεων.

Το πρόβλημα είναι ότι κανείς δεν μας έλεγε ποιες θα πρέπει νάναι αυτές οι μεταρρυθμίσεις. Γιατί; γιατί στο πίσω μέρος του μυαλού τους εννοούνε μεταρρυθμίσεις αγοράς εργασίας, οι οποίες συνήθως επιφυλάσσουν σκληρότερες συνθήκες εργασίας, δηλαδή είναι πώς θα επιταχύνουμε μία διαδικασία εσωτερικής υποτίμησης.  Η οποία και αυτή στη διάρκεια των μνημονίων, έπαιξε τον ρόλο της οξύνοντας τις εσωτερικές ανισότητες.

Να αλλάξουμε το παραγωγικό μοντέλο.  Ωραία ιδέα και αυτή. Το θέμα είναι ότι υπάρχουν τόσες πολλές ιδέες που θα πρέπει να στραφεί αυτή η ανασυγκρότηση του παραγωγικού μοντέλου που στο τέλος μπλέκουμε. Να πάει στον τουρισμό ή να πάει στη βιομηχανία, να πάει εδώ, να πάει εκεί.

Σήμερα η κυβέρνηση και ο ίδιος ο πρωθυπουργός έδωσε μία συνέντευξη ή νομίζω ήτανε χθες, στην Πινακοθήκη για να πει πώς θα αλλάξει το παραγωγικό μοντέλο για τα επόμενα χρόνια με 3,2 δις τα οποία θα διατεθούν ως ενισχύσεις βιομηχανιών.

Για αυτό την έκανε στην Πινακοθήκη τη συνέντευξη διότι είναι μία ζωγραφιά όλο αυτό, δεν πρόκειται να γίνει ποτέ πραγματικότητα. [Χειροκροτήματα]

Και πιστεύω ότι και εκεί κινδυνεύουμε να μπούμε σε μία ατραπό η οποία δεν έχει άμεση διέξοδο και εύκολη διέξοδο. Και φυσικά μετά, αφού απαντήσουμε σε αυτή την επιλογή, θα πρέπει να δούμε πως θα το χρηματοδοτήσουμε όπως ετέθη προηγουμένως και από τους 2 ομιλητές.

Εγώ λοιπόν θα πάω κατευθείαν στο συμπέρασμα το οποίο έχω βγάλει μελετώντας όλα αυτά τα χρόνια αυτά τα ζητήματα.  Πιστεύω ότι πρέπει να κάνουμε μία επιλογή τομέα η οποία είναι υποδομές, και βιομηχανία.

Φυσικά και άλλοι κλάδοι θα αναπτυχθούν και ο τουρισμός θα πρέπει να αναπτυχθεί και οι ασφάλειες και τα πάντα, αλλά οι κρίσιμοι κλάδοι οι οποίοι επιφυλάσσουν μία καλή πορεία εξαγωγών στην ελληνική οικονομία στο μέλλον είναι πρώτον η βιομηχανία, διότι μόνο αυτή αντέχει όπως έχουμε δει τα διαδοχικά φαινόμενα κρίσης είτε του 2008 είτε τώρα με την πανδημία, και 2ον, υποδομές ιδιαίτερα αυτές οι οποίες υποβιβάζουν, μειώνουν το κόστος μεταφορών, όπως για παράδειγμα οι σιδηροδρομικές υποδομές και δημιουργούν συνθήκες για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις να μπούνε στην παραγωγική διαδικασία.

Έτσι λοιπόν θεωρώ ότι αυτή είναι η μείζον προτεραιότητα, την οποία πρέπει να ακολουθήσουμε τα επόμενα χρόνια.

Προφανώς και άλλοι κλάδοι θα αναπτυχθούν για όλα είμαστε καλοί στην Ελλάδα, τα ταλέντα έτσι ασφυκτιούν και περισσεύουν αλλά εν πάση περιπτώσει, νομίζω ότι πρέπει να ρίξουμε το βάρος εκεί, όπως κάνει άλλωστε με μεγάλη καθυστέρηση και με τύψεις θα έλεγα ολόκληρη η Ευρωπαϊκή Ένωση η οποία στη 10ετία του 90 φρόντισε να ρημάξει και να δυσφημίσει κάθε έννοια βιομηχανικής πολιτικής.

Έτσι και έλεγες την λέξη βιομηχανική πολιτική στα συνέδρια των υπουργών σε κοιτούσαν όλοι με μισό μάτι λες και έχεις έρθει από την Σοβιετική Ένωση. Και τώρα ξαφνικά έχουν ανακαλύψει την ανάγκη ενίσχυσης των επιχειρήσεων και στη Γερμανία και στην Αμερική φυσικά και στη Γαλλία η οποία ανέκαθεν ήταν υπέρ του οικονομικού … και ούτω καθεξής.

Εγώ νομίζω ότι,-

Κα ΤΣΑΜΟΥΡΗ:

Μας δίνετε ωραία πάσα.

Κος ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΑΚΗΣ:

το πρώτο βήμα το οποίο πρέπει να κάνουμε στην κατεύθυνση αυτή, είναι να μπούμε και εμείς σε αυτή τη νέα λογική.  Κάνοντας και ιδρύοντας και συμβολικά ένα υπουργείο Βιομηχανίας. Εμείς είχαμε υπουργείο Βιομηχανίας με πάρα πολλές εξειδικεύσεις και τα λοιπά όταν δεν υπήρχε βιομηχανική πολιτική.

Τώρα που έχει νομιμοποιηθεί η βιομηχανική πολιτική στο επίπεδο της Ένωσης και δεν σε κυνηγάνε όλοι μπας και κάνεις λαθραία στήριξη των επιχειρήσεων και παραβιάζεις τον ιερό ανταγωνισμό, εμείς δεν έχουμε τώρα αυτή τη δομή.

Πιστεύω λοιπόν ότι αυτό θα πρέπει να ιδρυθεί και να κατευθυνθεί πολύ συγκεκριμένα στην στήριξη των βιομηχανιών και των παραγωγικών υποδομών.  Ένα αυτό.

ότι η μοναδική επαρκής πηγή χρηματοδότησης για αυτό το προτζεκτ της νέας βιομηχανικής προσπάθειας μπορεί να είναι το Ταμείο Ανάκαμψης. Άλλες πηγές είναι είτε ανεπαρκείς είτε αλλότριες οι οποίες δεν θα έχουν το αποτέλεσμα το οποίο θέλουμε.

Για παράδειγμα θα μπορούσανε να έρθουν επενδύσεις από το εξωτερικό; Η απάντηση είναι όχι και τόσο, διότι μέχρι τώρα βλέπουμε ότι ελάχιστες επενδύσεις από το εξωτερικό πηγαίνουν σε παραγωγικές μονάδες.

Οι περισσότερες αφορούν επενδύσεις σε real estates και ξενοδοχεία και αυτός είναι και ένας από τους λόγους που αυξήθηκαν πάρα πολύ οι τιμές γης στέγης και δημιουργήθηκε το πρόβλημα εν μέρει τουλάχιστον το οποίο συζητούσαμε στο προηγούμενο πάνελ.

Μία άλλη πηγή θα μπορούσε να είναι τα λεφτά τα οποία βγάλανε Έλληνες επιχειρηματίες κυρίως και μεγάλοι καταθέτες στο εξωτερικό, στην διάρκεια της κρίσης αλλά φαίνεται πως αυτό δεν γίνεται και προτιμούν να πιέζουν το τραπεζικό σύστημα για νέες χρηματοδοτήσεις διατηρώντας και τα κεφάλαιά τους στο εξωτερικό και ζητώντας νέα χρηματοδοτικά εργαλεία εδώ.

Είναι το γνωστό δόγμα ότι τα κέρδη μας στο εξωτερικό και ασφαλή και οι επενδύσεις μας εδώ με δική σας χρηματοδότηση.

Άρα πιστεύω ότι μόνο το ταμείο Ανάκαμψης την στιγμή αυτή αποτελεί ένα αξιόπιστο και μεγάλο χρηματοδοτικό εργαλείο, το οποίο ισούται με 31 δις ευρώ για μερικά χρόνια ακόμα, για μία εξαετία ήτανε και όταν αυτό εγκρίθηκε, είπε η Ευρωπαϊκή Ένωση ότι εγώ θέλω με αυτά τα χρήματα να κάνετε επενδύσεις σε υποδομές, σε υγεία, στη μόρφωση του ανθρώπινου δυναμικού και επίσης, να κάνετε και παραγωγικές επενδύσεις δηλαδή αυτό που λέμε βιομηχανία.

Εμείς τι κάνουμε απ’ αυτά; σχεδόν τίποτα.  Θα σας φέρω ένα παράδειγμα το οποίο είναι τραγικό.  Για τα δίκτυα σιδηροδρόμων η Ρουμανία από το Ταμείο Ανάκαμψης διαθέτει το 17%.  Η Γαλλία η οποία έχει το τελειότερο σιδηροδρομικό σύστημα της Ευρώπης, διαθέτει το 7% απ’ όλο το Ταμείο Ανάκαμψης.

Εμείς, διαθέτουμε από το Ταμείο Ανάκαμψης 228 εκατομμύρια, το οποίο είναι το 0,7% παρά το γεγονός ότι έχουμε το πιο καθυστερημένο και δυστυχώς και εγκληματικό σιδηροδρομικό δίκτυο όλης της Ευρώπης. Δηλαδή η καλύτερη χώρα, η Γαλλία διαθέτει 7 και εμείς με το χειρότερο διαθέτουμε το 1/10 αυτού.  Μένει κανείς άφωνος, δεν μπορεί κάνει κανένα σχόλιο σε αυτό.

Ένα δεύτερο παράδειγμα είναι τα ηλεκτρικά δίκτυα τα οποία είναι απολύτως απαραίτητα, έτσι ώστε να έχουνε πραγματική βάση τα κίνητρα και οι επενδύσεις αυτό παραγωγής ενέργειας με ήπιες μορφές.  Γίνεται αυτό; καθόλου. Στις περισσότερες περιπτώσεις υπάρχει μία πολύ μεγάλη αδυναμία διασύνδεσης και αυτό επιβαρύνει το σύστημα και οικονομικά αλλά και παραγωγικά.

Ήδη τουλάχιστον 2 εργοστάσια της Yula και της Elvien παρά το γεγονός ότι είχαν κάνει δικές τους επενδύσεις παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας και επι μήνες ζητούσανε να διασυνδεθούνε με τον ΑΔΜΗΕ δεν είχαν τέτοια δυνατότητα και τι έκαναν; Χρεωκόπησαν. Έκλεισαν.  Και ούτω καθ’ εξής.

Αυτή όμως είναι η μία πτυχή ότι το Ταμείο Ανάκαμψης διασπαθίζεται, εντάξει γίνονται και καλές επενδύεις έτσι; Δεν μπορεί να πει κανείς ότι όλες είναι φαύλες και καταστροφικές, αλλά επίσης, γίνονται και μία σειρά από έργα, τα οποία δεν έχουν καμία θέση σε ένα πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης.

Γίνονται αναβαθμίσεις πλατειών, γίνονται αναστυλώσεις μοναστηριών, αρχαίων νεκροταφείων, και τα λοιπά και τα λοιπά, τα οποία δίνουν έναν χαρακτήρα ότι όποιος προλάβει και πιέσει κατάλληλα μπορεί να πάρει μία χρηματοδότηση ενώ το πρόγραμμα θα έπρεπε να είναι αυστηρά προσανατολισμένο σε υποδομές, γνώση υγεία επενδύσεις.

Κος ΑΝΤΖΟΛΕΤΟΣ:

Κύριε Χριστοδουλάκη, επειδή μας πιέζει ο χρόνος λίγο. Να πάμε λίγο στα πολιτικά.  [Χειροκροτήματα] Να πάμε λίγο στα πολιτικά.

Κος ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΑΚΗΣ:

Αυτό όμως δεν είναι το κυριότερο. Το κυριότερο είναι η διαδικασία επιλογής των επενδύσεων.  Θα περίμενε κανείς ότι θα γίνεται μία ευρεία αξιολόγηση, και κατά καιρούς θα γίνεται και μία δημόσια συζήτηση. Αμ δε. Δεν γίνεται τίποτα.  Πώς γίνεται η κατανομή; Ως εξής.

Πηγαίνει μία επιχείρηση, ένα επενδυτικό σχέδιο σε μία τράπεζα, δηλώνοντας ότι θα βάλει το 20% της επένδυσης. Εάν η τράπεζα το εγκρίνει δίνει και δάνειο 30% επί του προϋπολογισμού και μετά έρχεται το κράτος και διαθέτει το υπόλοιπο 50% άνευ ετέρας αξιολόγησης.

Πού φαντάζεσαι ότι θα πάνε οι περισσότερες εγκρίσεις των τραπεζών; Προφανώς τους ήδη υφιστάμενους πελάτες.  Διότι έτσι δημιουργείται μία ρευστότητα η οποία συμφέρει και τους πελάτες τους και τις ίδιες.

Έτσι λοιπόν έχουμε άλλο έναν μηχανισμό ενδοκατανομής πλούτου και παραγωγής η οποία θα χτυπήσει πάλι σε εσωτερικές ανισότητες στο εγγύς μέλλον.

Και παρόλα αυτά, δεν έχει γίνει καν μία συζήτηση στο Κοινοβούλιο για όλες αυτές τις διαδικασίες, τα κριτήρια, και τα αποτελέσματα.

Εγώ θα έλεγα λοιπόν ότι μία πρώτη κίνηση θα ήτανε να έρθει το ζήτημα αυτό από τα κόμματα της αντιπολίτευσης στο Κοινοβούλιο και να γίνει μία εκτεταμένη συζήτηση διεξοδική, και να μάθει και ο ελληνικός λαός τι γίνεται με αυτό το τεράστιο πρόγραμμα.,

Κος ΑΝΤΖΟΛΕΤΟΣ:

Ευχαριστούμε πολύ.

Κα ΤΣΑΜΟΥΡΗ:

Άνω τελεία. Διότι μας δίνετε ωραία πάσα,

Κος ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΑΚΗΣ:

Διότι τέτοιο πρόγραμμα δεν θα ξαναδούμε τουλάχιστον επί μία 10ετία, κι εάν εγκριθούνε ποτέ τα ομόλογα τα οποία προτείνει ο Ντράγκι ή οποιοσδήποτε άλλος.